Rozdział 1

                      Obudziłam się. Rozejrzałam się wokół siebie. Widziałam ciemność i nic poza nią. Co to był za sen ? Sebastian wyznający mi miłość ? Kocham go, ale.. Potrząsnęłam głową i usłyszałam zaspany głos obok mnie.
- Co się dzieje, Clary ? - należał on do Sebastiana. Podniósł się do pozycji siedzącej i objął mnie. - Koszmar ? - zapytał z troską.
- Nie. - wychrypiałam. - Zwykły sen. Najzwyczajniejszy sen jaki może przyśnić się człowiekowi.
- Pamiętaj, że nie jesteś człowiekiem. Jesteś zupełnie kim innym, istotą która może objąć władzę nad światem. Opowiesz mi ten sen, Clary ?
                      Potrząsnęłam przecząco głową. Gdyby się dowiedział co on robił w tym śnie..
- N-ni-nie mogę. - wyjąkałam słabo. Sen odzwierciedlił kawałek prawdy mojego życia : kochałam Sebastiana Morgensterna, już nie jako brata, ale zupełnie kogo innego. Naprawdę go kochałam, więc teraz gdy mnie przytulał i był tak blisko mnie nie mogłam znieść jego obecności. Odsunęłam się od niego na odległość pół metra i spojrzałam na niego. - Nie opowiem ci.
- Dlaczego ? - wyciągnął rękę i dotknął mojego policzka. - Dlaczego tego nie zrobisz ? - zadrżałam pod jego dotykiem. Ręka, pełna blizn, zgrubień i całkowicie zimna, była delikatna. - Powiesz mi ? - czy jego głos był błagalny ?
- Sebastianie... Nie mogę. - otarłam łzę.
                      Przysunął się do mnie bliżej i wyszeptał do ucha :
- Jestem twoim bratem i mi możesz zaufać. - czułam jak jego usta musnęły lekko moje ucho, kiedy mówił.
                      Westchnęłam i opowiedziałam mu wszystko. Słuchał pogrążony w całkowitej ciszy, a kiedy skończyłam zapytał słabo : czy to wszystko ? Kiwnęłam głową.
- Nie mam pojęcia skąd w ogóle pomysł na sen z mojej strony.. Kocham cię, ale.. Jesteś moim bratem, a to co się wydarzyło w tym... Chciałabym, żebyś teraz mnie pocałował, powiedział, że mnie kochasz, że wszystko będzie dobrze i, że żywisz do mnie jakiekolwiek inne uczucia oprócz siostrzanej miłości ! Nie wiem dlaczego ci o tym wszystkim mówię, przecież i tak to nie będzie prawda, bo mnie nie pokochasz w ten sposób w jaki ja kocham ciebie. Zapomnij o tym wszystkim co mówiłam.
- Nie zapomnę. - powiedział. - Jak mógłby zapomnieć o osobie, która wyraziła co do mnie czuje ? - dostrzegłam cień uśmiechu na jego ustach. - Możemy być sobie przeznaczeni, wiesz o tym, prawda ? - pocałował mnie, tylko tak naprawdę, nie jak w żadnym śnie. Z początku zszokowana nie oddała  pocałunku, więc całował moje nieruchome usta i po chwili się odsunął. - Myślałem, że..
- Oczywiście, że chciałam. - odparłam i przyciągnęłam go do siebie. - Kocham cię, Sebastianie Morgenstern. - pocałowałam go. Zanurzyłam ręce w jego białych i gęstych włosach. On natomiast objął mnie w tali i posadził na swoich kolanach. Czy ta noc mogłaby być szczęśliwsza ? Całował mnie coraz mocniej i gwałtowniej. Trudno było mi złapać oddech, ale odwzajemniałam jego pocałunki. Jego usta pasowały idealnie do moich warg.Sebastian naparł na mnie całym swoim ciałem, a ja położyłam się na miękkiej pościeli. Pocałował mnie w szyję, a ja zaczęłam ściągać mu koszulkę.
- O takiej bliskości mogłam tylko sobie pomarzyć. - powiedziałam i rzuciłam jego koszulę w kąt. Był ciemno, ale widziałam rysujące się mięśnie na jego seksownym brzuchu. Westchnęłam zadowolona z widoku.
- Jednak to jest prawda. Wiesz jak się cholernie bałem tego, że jak ci powiem co do ciebie czuję, to mnie odrzucisz ? Nie będziesz chciała ze mną rozmawiać, patrzeć na mnie ? Teraz dziękuję Aniołowi, za to, że mnie pokochałaś. - po raz kolejny jego usta musnęły moje. - Gdybym wiedział o twoim uczuciu powiedziałbym ci wcześniej. - przez chwilę nic nie mówił, jednak cisza panująca wokół nas nie była niezręczna. - Ucieknijmy. - zaproponował a po chwili dodał. : - Do Instytutu. Co o tym sądzisz ?
                      Ucieczka. Instytut. Sebastian. Ja. Morgenstern'owie. Życie bez Valentine'a, bez Jocelyn. Tak.
- Zgadzam się. - powiedziałam. - Zróbmy to. Mam dość tego domu, wszystkiego co w nim jest. Nie chcę takiego życia. - odparłam i pocałowałam go lekko w nos. - Teraz ? Jutro, kiedy ?
- Teraz ? - zapytał, niemal widziałam jak na jego ustach zagościł zimny, nieuczciwy, łobuzerski uśmiech.
- Ale to za kilka minut. Mam coś do załatwienia. - wymruczałam i musnęłam ręką jego klatkę piersiową.
- Czy ta sprawa nie może zaczekać ? - zapytał i podsunął do góry moją koszulkę do spania.
                      Pokręciłam głową, podniosłam się na łokciach i spojrzałam w jego genialne oczy.
- Na Anioła, ile ja bym dała za to, żeby przeżyć swój pierwszy raz z tobą. - zamknęłam oczy. - Przepraszam. - wydukałam.
- Nie masz za co. Jeśli chcesz.. - przerwałam mu.
- Zaproponowałam to i się od razu zgodziłeś ? Czy ty mi aż tak ufasz ? Zawsze mogę udawać uczucie do ciebie, tylko po to, aby się z tobą przespać. Przemyślałeś to ?
- Tak, ale Clary.. Jesteś osobą, która nikogo by nie skrzywdziła. Ufam ci. Cholernie ci ufam. - pogłaskał mnie po policzku, a później zaczął całować moje spierzchnięte usta. Kochany Sebastian. Zdjął moją koszulkę, więc zostałam tylko w samej bieliźnie. - Jesteś jeszcze bardziej seksowna bez ubrań, a już całkowicie bez.. - zamruczał i po raz kolejny ten nocy mnie pocałował.
- Poczekaj. - mruknęłam i wyswobodziłam się z jego objęć. - Daj mi pięć minut, okay ? - wstałam z łóżka i poszłam do łazienki, biorąc po drodze stelę z komody.
- Czekam na ciebie. - powiedział. Łóżko lekko zaskrzypiała, co oznaczało, że się położył.

^^^

                      Spojrzałam na swoje odbicie. Włosy całkowicie potargane. Oczy podkrążone. Położyłam stelę na umywalce i sięgnęłam po szczotkę do włosów. Rozczesałam rude loki i związałam je w wysokiego kucyka, umyłam zęby, nałożyłam błyszczyk o truskawkowym smaku, oraz użyłam podkładu i tuszu do rzęs. Wyglądałam lepiej, choć ciągle nie idealnie.
- Nie jestem przecież jakąś modelką, która się obudzi i wygląda idealnie. - warknęłam sama do siebie.
                      Sięgnęłam po narzędzie, którym każdy Nocny Łowca rysował runy. Chwilę później na moim ciele pojawiła się runa Nieustraszoności, Siły,Szybkości,Bezszelestności, Wzroku i Wyglądu. Wyprostowałam się i wyszłam z łazienki. Dzięki Wzrokowi widziałam Sebastiana w ciemności. Leżał luźno na łóżku z zamkniętymi oczami, ale na jego ustach błąkał się uśmiech.
                      Położyłam się obok niego i pocałowałam go.
- Jakość inaczej wyglądasz. - powiedział pomiędzy pocałunkami.
- No jak ? - zapytałam ze zdziwieniem.
- Seksowniej. - mruknął mi do ucha. - Przepraszam, to nie możliwe. Nie da się wyglądać seksowniej. - objął moje biodra i przyciągnął mnie do siebie bliżej. - Pragnę cię, Clarisso Morgenstern. - dotknął językiem mojej dolnej wargi, zadrżałam pod jego dotykiem. - Bądźmy tej nocy parą, która kocha się do szaleństwa, nie są rodzeństwem i nie mieszkają z rodzicami, którzy się wpieprzający. A później uciekniemy do Instytut. Zgadzasz się ?
- Tak. - ucieczka z tego cholernego domu by mi się przydała. Pocałowałam go w szyję. Jednym ruchem położyłam go na sobie i zaczęłam darząc jego ciało ( na tyle ile mogłam ) pocałunkami. W jego oczach malowało się zdziwienie.
- Nie poznałeś mnie jeszcze od tej strony ? - zapytałam z uśmiechem na ustach.
- Nie, ale dzisiaj mam okazję to zrobić. - pocałował moje usta i ugryzł mnie w wargę. Poczułam krew. Sebastian zamruczał i zaczął jeździć ręką po moim ciele. Kiedy dotarł na dół brzucha zaczęłam się głośno śmiać.
- Mam łaskotki idioto ! - krzyknęłam, ale nic to nie dało, ponieważ Sebastian zaczął mnie nachalniej łaskotać. Chwilę później na schodach rozległy się kroki, które poznałam od razu. Valentine. - Ojciec. - wyszeptałam mu do ucha, ale on tylko wzruszył ramionami i mnie pocałował.
- Zaraz. - kolejny pocałunek. Drzwi do mojego pokoju otworzyły się. Tak jak myślałam, Valentine przyszedł mnie odwiedzić. Dzięki mojej runie Szybkości zdążyłam usiąść na drugim końcu łóżka, całkowicie rozluźniona. W oczach Sebastiana dokładnie widziałam nienawiść.
- Co się tutaj dzieje ? - zapytał z zimnym wzrokiem, którym zmierzył mojego brata, a później mnie. - Dlaczego jesteś w staniku ?
                      Powiedziałam pierwszą rzecz jaka przyszła mi do głowy.
- Gorąco mi. - warknęłam. - Czy już nie mogę przebywać we własnym pokoju ubrana w stanik ? Zabierzesz mnie do więzienia za ten wyskok ? - zakpiłam. - Powodzenia.
- Zamknij się. Za dużo sobie ostatnio pozwalasz. - Co tutaj robisz, Sebastianie ? - serce mi szybciej zabiło, jednak wziął jego na ogień.
- Rozmawiałem z Clarissą, ojcze. - powiedział neutralnym tonem głosu. - To jest moja siostra i muszę jej czasem wysłuchać, czyż nie ? - na Anioła jak on genialnie udawał.
- O czym  ci naopowiadała ?
- O wszystkim i o niczym. - mruknęłam stukając paznokciami o deskę na łóżku.
- Clarisso bądź milsza dla swojego ojca.
- Nienawidzę cię, a ty dobrze o tym wiesz. Ty odwzajemniasz moje uczucie, więc jesteśmy kwita. Mam ochotę cię zabić, w każdej chwili kiedy cię widzę, jesteś niewdzięczny, bez uczuć, lodowaty ! Jedyną osobą w tym cholernym domu Morgenstern'ów, która ma  z a w s z e  czas, żeby mnie wysłuchać, to Sebastian ! I jemu najbardziej ufam, bo go kocham. A ty nie znasz nawet tego uczucia. Wyjdź z mojego pokoju.
- Jesteś wredną s...
- Przestań ! - krzyknął Sebastian i gwałtownie podniósł się z łóżka. Podszedł do Valentine'a i spojrzał mu w oczy. - Dlaczego jesteś taki nie kochający ? Wiesz jak ona się czuje ?
- Sebastianie.. - zaczęłam, ale przerwał mi machnięciem ręki.
- Nie, Clary. - powiedział. - Mam dość, nie chce tutaj już więcej mieszkać.
- Nie możesz. - warknął Valentine podchodząc do syna. - Nigdzie się stąd nie wybierasz. Zostajesz tutaj razem ze swoją siostrą. I nie masz już nic więcej do gadania.
- Nienawidzę cię. - wyszeptał, złapał mnie za rękę i przepchnął się obok swojego ojca. - Żegnam, już nie jesteśmy spokrewnieni.
- Jestem twoim ojcem i nim będę. Nie zapomnij, kto sprawił, że jesteś jaki jesteś. Wiem, że za kilka dni wrócisz, bo się stęsknisz za domem. Uciekaj i tak cię znajdę. - wzruszył ramionami.
- Nie byłbym tego taki pewien. - wyszliśmy z sypialni, szybkim krokiem przeszliśmy dom i znaleźliśmy się na dworze. Po drodze zarzuciłam na siebie bluzę brata.
                      Podeszłam do drzewa i osunęłam się o jego pień. Sebastian już otwierał usta, żeby coś powiedzieć, ale nie dopuściłam go do słowa.
- Sebastianie starczy. - zamknęłam oczy. - To nie twoja wina, że Valentine jest taką osobą. Za nic się nie winię, ale.. Wiesz jak dojść do Instytutu ?  - ostatnie zdanie wypowiedziałam szeptem. Podszedł, usiadł obok i pocałował w głowę, przytulając mnie. - Powiedz, że wszystko będzie okay.. Bo będzie, prawda?
- Będzie. Mam taką nadzieję. Musi być okay.. W końcu nie ma innego wyjścia, żeby nie było. Poradzimy sobie jakoś. Jesteśmy Morgenstern'ami. - powiedział mocnym tonem.

________________________________________________________________________________

To na tyle. Mam nadzieję, że rozdział tak samo jak muzyka, którą dodałam na bloga, Wam się spodoba. Rozdział 2 właśnie piszę na telefonie, ale nie wiem kiedy się tutaj pojawi, może za niedługo. Piszcie szczere opinie na temat ' mojej twórczości ' jeśli tak to można nazwać. Dziękuję za ponad 400 wejść, przez ten krótki czas oraz 7 obserwatorów. Naprawdę mogę na Was i na Waszych komentarzach polegać. Co do dwóch opinii : Nie, Clary ( jak na razie ) nie poznała Jace'a, Luke'a i innych osób znanych z książki :). Oraz używam imion ' Sebastian ' i ' Jonathan ' ponieważ wydaje mi się właściwe używanie jego ' drugiego ' imienia w sytuacjach poważnych. Jeśli mielibyście jakieś wątpliwości, chcielibyście o coś zapytać, to zadawajcie pytania w komentarzach lub na moim asku spróbuję na wszystkie odpowiedzieć. Jeszcze raz Wam bardzo dziękuję i mam nadzieję, że będziecie oczekiwać kolejnego rozdziału ! <3 Dobra, zapomniałam xd Przepraszam za to, ze rozdziały są krótkie, ale w notatkach w telefonie wydają się długie, a nie chcę już psuć tego co tam napisałam :( I wybaczcie powtórzenia i literówki. :<